به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ماهنامه میدان آزادی، سید هادی کسایی زاده مدیرمسئول و سردبیر ماهنامه میدان آزادی نوشت: وقتی افرد غیرمتخصص در علوم ارتباطات و روابط عمومی به جهت ارتباطات سیاسی و عدم شایسته سالاری پست و مقام می گیرند چنین خروجی هایی بعید نیست.

استانداری تهران یکی از مهمترین مراکز و مراجع در پاسداری از قوانین، امنیت، آسایش روانی و همچنین مرجع مهم رسانه ای است و روابط عمومی استانداری تهران باید تیمی متخصص با گرایش روابط عمومی، ارتباطات، رسانه، گرافیک، مدیا و غیره تحت عنوان اتاق خبر در آن متمرکز و فعال باشند.

حالا خروجی استانداری تهران در بولتنی که دست به دست می شود حرف دیگری دارد.

در بولتنی که استانداری تهران تحت عنوان (تصویراستانداری تهران در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی) منتشر و توزیع کرده است عناوینی مشاهده می شود که جالب و قابل تامل است. بعنوان مثال یکی از کاربران نوشته که فرمانداری دماوند با همکاری آتش نشانی سگ ها را کشتند.

یا کاربردیگری نوشته که شهید سپهبد قاسم سلیمانی جنایتکار بوده است! و اینکه زنان باردار در تهران کشته شدند. یا اینکه نوشته شده فرماندار سابق قدس آدم کش بوده است.

اینکه استانداری تهران مثلا خواسته فضای مجازی را رصد کند و به سمع مسئولان و رسانه برساند کار خوبی است اما این بولتن ها باید در دوبخش تعریف می شود. بولتن محرمانه و بولتن عمومی که این دسته بندی رخ نداده است. معمولا بولتن محرمانه فقط دست شخص استاندار و معاون امنیتی خواهد بود و بولتن عادی سایر معاونان و کارکنان و مردم مطالعه می کنند. وقتی یک کاربر از آن طرف دنیا فحش و توهین به شهید و نظام می دهد چرا باید استانداری تهران آن را تبلیغ کند؟ اگر مدعی هستید کاربرایرانی در کشور است چرا بازداشت نشده است؟

نکته دیگر آن است که این بولتن نسخه مکتوب آن با کیفیت بالا و هزینه قابل تاملی منتشر شده و فایل اصلی از طریق فضای مجازی در اختیار خبرنگاران و مدیران قرارگرفته است. در نسخه های دیگر می توانیم توهین و فحاشی کاربران به مسئولان را مشاهده کنیم. طبیعی است که لزوم در اختیار قراردادن این بولتن برای رسانه انتشار آن است. هرچند این اقدام به نوعی شفافیت محسوب می شود اما از این باب منتشر کردم که ما توئیت های ضدفساد و دلسوزانه منتشر می کنیم و پدرما را در می آورند و دادگاهی می شویم. بعد همان توئیت ها بعنوان توئیت های برتر یا حتی بدترازآن در بولتن های سازمانی دست به دست می شود.

بالاخره ما تشویش اذهان عمومی می کنیم یا دولت و نهادهای امنیتی؟ اگر می خواهید ادای حرفه ای ها را در آورید حداقل کمی مطالعه کنید. چرا باید هر روز شاهد یک گاف جدید در دولت و شهرداری و مملکت باشیم؟ بعد آقایان توقع دارند ما سکوت کنیم و خفه شویم. مگر می شود این همه سومدیریت را دید و حرفی نزد؟